همیشه یکی از نقدهای اساسی که به سینما و تلویزیون وارد می شد این بود که وقتی کودکان ما با کارتون‌های ژاپنی بزرگ می‌شوند و بزرگسالان ما با فیلم‌های آمریکایی و فرانسوی سرگرم هستند چگونه می‌توان سبک زندگی ایرانی- اسلامی را به آنها آموزش داد؟! کارتونهایی که فرهنگ اسلامی در آنها گنجانده نشده بود و برگرفته از مفاهیم و موضوعات دینی و اعتقادی ما نبود؛ وقتی نگاه می‌کنیم در میان این این هجمه انبوه کارهای تولیدی داخلی در عرصه پویانمایی، آثار ماندگار و فاخری کمی می بینیم که در خاطر ما مانده باشد و بتوانیم بگوییم در آینده قسمت اعظمی از خاطرات نوستالوژیک کودکان امروز ما را تشکیل می‌دهند.
